Thuiskomen

Het is zover. Dit weekend vonden wij na een intensieve zoektocht een appartement naar ‘ons goesting’ in Lima.
Eindelijk kunnen we thuiskomen. Na een jaar reizen door Afrika en 6 maanden ronddolen in Antwerpen, kunnen we ons nest bouwen. Na ons jaartje Afrika hadden we er wel zin in: samen zoeken naar een leuk appartement om er ‘ons plekje’ van te maken.
Een unieke jobmogelijkheid voor Evy besliste er anders over. Een dik half jaar later hebben we dan toch gevonden waar we naar verlangden: een appartement waar we een gezellige plek van kunnen maken.

Er is nog wel wat werk… Het appartement is ontzettend smerig, ik denk dat de familie Flodder hier voor ons woonde, en we kozen een appartement met de meest foute meubels die er bestaan. Maar dat komt wel goed! We zijn al flink aan het schuren en aan het schrobben, eind deze week komt er een nieuw bed, en binnen een week of twee zullen de noodzakelijke veranderingen gebeurd zijn.

Het voelt goed om thuis te komen. De vermoeidheid van de voorbije maanden overvalt me. Het zijn intense maanden geweest. Thuiskomen na een fantastische reis, en al snel weer de voorbereiding op een nieuw vertrek. Vrienden & familie weerzien en al even snel weer afscheid nemen. Ik had een beetje gevoel van “altijd onderweg” te zijn. We zaten de laatste weken ook net iets vaker te kibbelen dan we gewoonlijk doen. Ik denk dat we allebei moe waren om niet onze eigen plek te hebben.

Dus ik ben ontzettend blij dat ik nu kan thuiskomen in Lima. Nog een weekje poetsen en georganiseer en dan zal het tijd worden voor een heuse housewarming!

Every beginning has an end

Nog elf keer slapen voor we op het vliegtuig naar Lima, Peru stappen.

Opnieuw het avontuur tegemoet.
Evy gaat er aan de slag voor het UNFPA, het Population Fund van de Verenigde Naties. Ze zal er aan de slag gaan als beleidsadviseur & trainer voor lokale ambtenaren over verschillende thema's zoals alfabetisering, toegang tot onderwijs, kindersterfte, werkgelegenheid, vrouwenrechten, ... .
Wat haar job concreet zal inhouden, is nog een beetje koffiedik kijken.

Voor mij ligt het anders, ik heb geen werk en voor mij zijn de mogelijkheden zeer divers. Een eerste belangrijke taak zal erin bestaan Spaans te leren, een gezellig appartementje te zoeken én Evy elke avond van een lekkere maaltijd voorzien.
Eens dat geregeld is, wordt het tijd om voor mezelf iets te zoeken. Werken als verpleegkundige zal niet zo evident zijn, en draagt ook niet meteen m'n voorkeur weg. Ik kan immers nog een jaar of 40 verpleegkundige zijn...
Wat ik dan wel zou willen doen? Ik zou me erg graag verdiepen in fotografie. Ik trek al jaren graag plaatjes, en ben er de laatste maanden intensief mee bezig, en zou me er graag nóg meer in verdiepen: 'stage' lopen bij een professionele fotograaf, proberen wat opdrachten te doen voor trouwerijen en andere feestjes, ... . We zien wel!
Verder kan ik ook taalles geven, en goeie vrienden weten sinds Australië dat ik erg "flexibel" ben als het over werk gaat.

Maar voor we al die nieuwe avonturen tegemoet kunnen gaan, staan hier nog enkele minder fijne momenten te wachten: afscheid nemen van onze vrienden & familie.
Tijdens ons reisje in Afrika hebben we vrienden & familie meer dan eens gemist, en dus maakt me dat ook een pak bewuster van het nieuwe afscheid. We zijn een zestal maanden in België geweest en hebben veel tijd gespendeerd met onze vrienden en families; ook de laatste twee weken zijn volgeboekt met gezellige etentjes, café-avondjes en meer; en toch voel ik dat het afscheid wat snel komt. Ons afscheidsfeestje zal dan ook met een klein pijntje in m'n hart doorgaan.
Maar eens te meer zal ik ervan genieten om voor het laatst met vrienden en familie een goeie pint te pakken, herinneringen op te halen en te dromen van het fantastische avontuur dat we tegemoet gaan!