Ik zit op de fiets, ben op weg naar het werk en ik hoor door de oortjes van m'n iPod het liedje van het filmpje van onze Big Swing.
M'n gemoed schiet vol. Uit het niets word ik terug in de tijd gekatapulteerd, naar die zonnige dag halverwege januari, waarop we onszelf van een platform lieten vallen om te 'schommelen' in de diepe kloof van een ravijn. Ik herinner me alsof het gisteren was. Als ik m'n ogen sluit, zie ik ons daar nog staan: niet helemaal gerust, schuifelen onze voeten achteruit, tot het platform weg is en we een gigantische duik maken.
Met die herinnering als trigger komt een zee van herinneringen over me heen. Ons schattig wagentje, kamperen in ons tentje, noodles maken in onze gamel, ik die 's ochtends altijd voor Evy wakker ben en dan wat zit te lezen tot ze wakker is.
Zucht. Het besef dat dat avontuur voorbij is, vliegt als een natte dweil in m'n gezicht.
België dus.
Uiteraard ben ik blij dat het hier licht is tot 21u, dat ik met dit mooie zomerweer kan genieten van een pintje in Park Spoor Noord, of een gezellig terrasje met vrienden, dat ik met de fiets kan rondrijden, dat een zwakke weggebruiker rechten heeft op de weg.
Maar toch pikt het, als het me zo 's ochtends op de fiets verrast.
Een vriendin van me uit Venezuela leerde me ooit deze wijze woorden:
Wanneer een supertoffe periode voorbij is, of wanneer iemand die je graag hebt, wegvalt;
probeer dan niet triest te zijn omdat het voorbij is, of omdat die persoon weg is;
maar probeer je herinneringen aan die tijd of aan die persoon te koesteren, en wees dankbaar omdat je die tijd hebt beleefd, of omdat je die persoon gekend hebt.
En dus verbijt ik de tranen en ben ik dankbaar dat ik dit mooie avontuur heb mogen beleven.
Onze Big Swing:
dinsdag 21 augustus 2012
maandag 13 augustus 2012
Vreemdeling in eigen stad.
Geen gedoe meer?
België! Het land met structuur! Terrasjes! Geen corruptie! Alles netjes en duidelijk geregeld! Licht tot laat in de avond! Aandacht voor de zwakke weggebruiker!
Alles waar we ons een jaar lang druk hadden over gemaakt, zou nu geen bron van frustratie meer zijn.
En toch voelen we ons als een vreemdeling in eigen stad, in eigen land. Al was het maar om dat tal van cafés niet meer bestaan, of verhuisd zijn. Omdat we onze draai opnieuw moeten zoeken, voelt het alsof het de eerste keer is dat we in Antwerpen komen wonen.
Een hoop gedoe ook, ondanks alle duidelijke regels: langs de hulpkas voor werklozen, langs het politiekantoor voor de aangifte van onze gestolen identiteitskaart, langs de nodige interimkantoren, op zoek naar werk; langs immoweb, op zoek naar een appartement, ... .
Wat een drukte!
België is raar, en Antwerpen is druk! Wat een drukte! Auto's, bussen, trams, fietsers, lawaai, drukte!
We hebben een jaar zoveel mogelijk in de natuur gezeten, en de drukte van deze stad is overweldigend.
Na een jaar is het ook even wennen dat iedereen onze taal spreekt. Geen Swahili, Zulu of Xhosa meer, maar gewoon plat Antweirps.
Meer drukte!
Een jaar lang hoorden we van onze familie hoe druk & stresserend hun leven wel niet was. Werken tot laat in de avond, de nodige hobby's, nog wat bij werken of extra studeren. Iedereen raadde ons dan ook aan om er van te genieten, van de rust en de kalmte op reis; want... eens we terug naar België kwamen, zou het ons snel anders varen!
En gelijk hadden ze. Twee activiteiten op een dag lukt nog. Drie of vier dingen plannen op één dag is voor ons al druk druk!
Gelukkig zijn er onze vrienden
en onze familie, die we toch wel gemist hebben. En dus genieten we van een avondje op café met enkele vrienden, een gezellige picnic in Park Spoor Noord, een fout feestje bij iemand thuis, een gezellig etentje, met de familie een dagje naar zee, ...
Weekendje Antwerpen?
Toen we aan het reizen waren, hadden we soms zin in een weekendje Antwerpen:
Vrijdagavond naar huis en gezellig op café met vrienden. Zaterdag zouden we dan onze was doen en met wat familie afspreken om 's avonds eens stevig uit te gaan. Zondag zouden we dan uitgebreid (gaan) eten met de familie & vrienden om tegen de avond terug in Afrika te zijn.
Zo voelt het nu een beetje. Het besef dat ons Afrikaans avontuur écht voorbij is, is er niet. Nog helemaal niet.
België! Het land met structuur! Terrasjes! Geen corruptie! Alles netjes en duidelijk geregeld! Licht tot laat in de avond! Aandacht voor de zwakke weggebruiker!
Alles waar we ons een jaar lang druk hadden over gemaakt, zou nu geen bron van frustratie meer zijn.
En toch voelen we ons als een vreemdeling in eigen stad, in eigen land. Al was het maar om dat tal van cafés niet meer bestaan, of verhuisd zijn. Omdat we onze draai opnieuw moeten zoeken, voelt het alsof het de eerste keer is dat we in Antwerpen komen wonen.
Een hoop gedoe ook, ondanks alle duidelijke regels: langs de hulpkas voor werklozen, langs het politiekantoor voor de aangifte van onze gestolen identiteitskaart, langs de nodige interimkantoren, op zoek naar werk; langs immoweb, op zoek naar een appartement, ... .
Wat een drukte!
België is raar, en Antwerpen is druk! Wat een drukte! Auto's, bussen, trams, fietsers, lawaai, drukte!
We hebben een jaar zoveel mogelijk in de natuur gezeten, en de drukte van deze stad is overweldigend.
Na een jaar is het ook even wennen dat iedereen onze taal spreekt. Geen Swahili, Zulu of Xhosa meer, maar gewoon plat Antweirps.
Meer drukte!
Een jaar lang hoorden we van onze familie hoe druk & stresserend hun leven wel niet was. Werken tot laat in de avond, de nodige hobby's, nog wat bij werken of extra studeren. Iedereen raadde ons dan ook aan om er van te genieten, van de rust en de kalmte op reis; want... eens we terug naar België kwamen, zou het ons snel anders varen!
En gelijk hadden ze. Twee activiteiten op een dag lukt nog. Drie of vier dingen plannen op één dag is voor ons al druk druk!
Gelukkig zijn er onze vrienden
en onze familie, die we toch wel gemist hebben. En dus genieten we van een avondje op café met enkele vrienden, een gezellige picnic in Park Spoor Noord, een fout feestje bij iemand thuis, een gezellig etentje, met de familie een dagje naar zee, ...
Weekendje Antwerpen?
Toen we aan het reizen waren, hadden we soms zin in een weekendje Antwerpen:
Vrijdagavond naar huis en gezellig op café met vrienden. Zaterdag zouden we dan onze was doen en met wat familie afspreken om 's avonds eens stevig uit te gaan. Zondag zouden we dan uitgebreid (gaan) eten met de familie & vrienden om tegen de avond terug in Afrika te zijn.
Zo voelt het nu een beetje. Het besef dat ons Afrikaans avontuur écht voorbij is, is er niet. Nog helemaal niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)