Ik zit op de fiets, ben op weg naar het werk en ik hoor door de oortjes van m'n iPod het liedje van het filmpje van onze Big Swing.
M'n gemoed schiet vol. Uit het niets word ik terug in de tijd gekatapulteerd, naar die zonnige dag halverwege januari, waarop we onszelf van een platform lieten vallen om te 'schommelen' in de diepe kloof van een ravijn. Ik herinner me alsof het gisteren was. Als ik m'n ogen sluit, zie ik ons daar nog staan: niet helemaal gerust, schuifelen onze voeten achteruit, tot het platform weg is en we een gigantische duik maken.
Met die herinnering als trigger komt een zee van herinneringen over me heen. Ons schattig wagentje, kamperen in ons tentje, noodles maken in onze gamel, ik die 's ochtends altijd voor Evy wakker ben en dan wat zit te lezen tot ze wakker is.
Zucht. Het besef dat dat avontuur voorbij is, vliegt als een natte dweil in m'n gezicht.
België dus.
Uiteraard ben ik blij dat het hier licht is tot 21u, dat ik met dit mooie zomerweer kan genieten van een pintje in Park Spoor Noord, of een gezellig terrasje met vrienden, dat ik met de fiets kan rondrijden, dat een zwakke weggebruiker rechten heeft op de weg.
Maar toch pikt het, als het me zo 's ochtends op de fiets verrast.
Een vriendin van me uit Venezuela leerde me ooit deze wijze woorden:
Wanneer een supertoffe periode voorbij is, of wanneer iemand die je graag hebt, wegvalt;
probeer dan niet triest te zijn omdat het voorbij is, of omdat die persoon weg is;
maar probeer je herinneringen aan die tijd of aan die persoon te koesteren, en wees dankbaar omdat je die tijd hebt beleefd, of omdat je die persoon gekend hebt.
En dus verbijt ik de tranen en ben ik dankbaar dat ik dit mooie avontuur heb mogen beleven.
Onze Big Swing:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten