Thuiskomen

Het is zover. Dit weekend vonden wij na een intensieve zoektocht een appartement naar ‘ons goesting’ in Lima.
Eindelijk kunnen we thuiskomen. Na een jaar reizen door Afrika en 6 maanden ronddolen in Antwerpen, kunnen we ons nest bouwen. Na ons jaartje Afrika hadden we er wel zin in: samen zoeken naar een leuk appartement om er ‘ons plekje’ van te maken.
Een unieke jobmogelijkheid voor Evy besliste er anders over. Een dik half jaar later hebben we dan toch gevonden waar we naar verlangden: een appartement waar we een gezellige plek van kunnen maken.

Er is nog wel wat werk… Het appartement is ontzettend smerig, ik denk dat de familie Flodder hier voor ons woonde, en we kozen een appartement met de meest foute meubels die er bestaan. Maar dat komt wel goed! We zijn al flink aan het schuren en aan het schrobben, eind deze week komt er een nieuw bed, en binnen een week of twee zullen de noodzakelijke veranderingen gebeurd zijn.

Het voelt goed om thuis te komen. De vermoeidheid van de voorbije maanden overvalt me. Het zijn intense maanden geweest. Thuiskomen na een fantastische reis, en al snel weer de voorbereiding op een nieuw vertrek. Vrienden & familie weerzien en al even snel weer afscheid nemen. Ik had een beetje gevoel van “altijd onderweg” te zijn. We zaten de laatste weken ook net iets vaker te kibbelen dan we gewoonlijk doen. Ik denk dat we allebei moe waren om niet onze eigen plek te hebben.

Dus ik ben ontzettend blij dat ik nu kan thuiskomen in Lima. Nog een weekje poetsen en georganiseer en dan zal het tijd worden voor een heuse housewarming!

Every beginning has an end

Nog elf keer slapen voor we op het vliegtuig naar Lima, Peru stappen.

Opnieuw het avontuur tegemoet.
Evy gaat er aan de slag voor het UNFPA, het Population Fund van de Verenigde Naties. Ze zal er aan de slag gaan als beleidsadviseur & trainer voor lokale ambtenaren over verschillende thema's zoals alfabetisering, toegang tot onderwijs, kindersterfte, werkgelegenheid, vrouwenrechten, ... .
Wat haar job concreet zal inhouden, is nog een beetje koffiedik kijken.

Voor mij ligt het anders, ik heb geen werk en voor mij zijn de mogelijkheden zeer divers. Een eerste belangrijke taak zal erin bestaan Spaans te leren, een gezellig appartementje te zoeken én Evy elke avond van een lekkere maaltijd voorzien.
Eens dat geregeld is, wordt het tijd om voor mezelf iets te zoeken. Werken als verpleegkundige zal niet zo evident zijn, en draagt ook niet meteen m'n voorkeur weg. Ik kan immers nog een jaar of 40 verpleegkundige zijn...
Wat ik dan wel zou willen doen? Ik zou me erg graag verdiepen in fotografie. Ik trek al jaren graag plaatjes, en ben er de laatste maanden intensief mee bezig, en zou me er graag nóg meer in verdiepen: 'stage' lopen bij een professionele fotograaf, proberen wat opdrachten te doen voor trouwerijen en andere feestjes, ... . We zien wel!
Verder kan ik ook taalles geven, en goeie vrienden weten sinds Australië dat ik erg "flexibel" ben als het over werk gaat.

Maar voor we al die nieuwe avonturen tegemoet kunnen gaan, staan hier nog enkele minder fijne momenten te wachten: afscheid nemen van onze vrienden & familie.
Tijdens ons reisje in Afrika hebben we vrienden & familie meer dan eens gemist, en dus maakt me dat ook een pak bewuster van het nieuwe afscheid. We zijn een zestal maanden in België geweest en hebben veel tijd gespendeerd met onze vrienden en families; ook de laatste twee weken zijn volgeboekt met gezellige etentjes, café-avondjes en meer; en toch voel ik dat het afscheid wat snel komt. Ons afscheidsfeestje zal dan ook met een klein pijntje in m'n hart doorgaan.
Maar eens te meer zal ik ervan genieten om voor het laatst met vrienden en familie een goeie pint te pakken, herinneringen op te halen en te dromen van het fantastische avontuur dat we tegemoet gaan!

The Good Life

Ik zit op de fiets, ben op weg naar het werk en ik hoor door de oortjes van m'n iPod het liedje van het filmpje van onze Big Swing.
M'n gemoed schiet vol. Uit het niets word ik terug in de tijd gekatapulteerd, naar die zonnige dag halverwege januari, waarop we onszelf van een platform lieten vallen om te 'schommelen' in de diepe kloof van een ravijn. Ik herinner me alsof het gisteren was. Als ik m'n ogen sluit, zie ik ons daar nog staan: niet helemaal gerust, schuifelen onze voeten achteruit, tot het platform weg is en we een gigantische duik maken.

Met die herinnering als trigger komt een zee van herinneringen over me heen. Ons schattig wagentje, kamperen in ons tentje, noodles maken in onze gamel, ik die 's ochtends altijd voor Evy wakker ben en dan wat zit te lezen tot ze wakker is.

Zucht. Het besef dat dat avontuur voorbij is, vliegt als een natte dweil in m'n gezicht.
België dus.
Uiteraard ben ik blij dat het hier licht is tot 21u, dat ik met dit mooie zomerweer kan genieten van een pintje in Park Spoor Noord, of een gezellig terrasje met vrienden, dat ik met de fiets kan rondrijden, dat een zwakke weggebruiker rechten heeft op de weg.
Maar toch pikt het, als het me zo 's ochtends op de fiets verrast.

Een vriendin van me uit Venezuela leerde me ooit deze wijze woorden:
Wanneer een supertoffe periode voorbij is, of wanneer iemand die je graag hebt, wegvalt;
probeer dan niet triest te zijn omdat het voorbij is, of omdat die persoon weg is;
maar probeer je herinneringen aan die tijd of aan die persoon te koesteren, en wees dankbaar omdat je die tijd hebt beleefd, of omdat je die persoon gekend hebt.


En dus verbijt ik de tranen en ben ik dankbaar dat ik dit mooie avontuur heb mogen beleven.

Onze Big Swing:

Vreemdeling in eigen stad.

Geen gedoe meer?
België! Het land met structuur! Terrasjes! Geen corruptie! Alles netjes en duidelijk geregeld! Licht tot laat in de avond! Aandacht voor de zwakke weggebruiker!
Alles waar we ons een jaar lang druk hadden over gemaakt, zou nu geen bron van frustratie meer zijn.

En toch voelen we ons als een vreemdeling in eigen stad, in eigen land. Al was het maar om dat tal van cafés niet meer bestaan, of verhuisd zijn. Omdat we onze draai opnieuw moeten zoeken, voelt het alsof het de eerste keer is dat we in Antwerpen komen wonen. 

Een hoop gedoe ook, ondanks alle duidelijke regels: langs de hulpkas voor werklozen, langs het politiekantoor voor de aangifte van onze gestolen identiteitskaart, langs de nodige interimkantoren, op zoek naar werk; langs immoweb, op zoek naar een appartement, ... .


Wat een drukte!
België is raar, en Antwerpen is druk! Wat een drukte! Auto's, bussen, trams, fietsers, lawaai, drukte!
We hebben een jaar zoveel mogelijk in de natuur gezeten, en de drukte van deze stad is overweldigend.
Na een jaar is het ook even wennen dat iedereen onze taal spreekt. Geen Swahili, Zulu of Xhosa meer, maar gewoon plat Antweirps.

Meer drukte!
Een jaar lang hoorden we van onze familie hoe druk & stresserend hun leven wel niet was. Werken tot laat in de avond, de nodige hobby's, nog wat bij werken of extra studeren. Iedereen raadde ons dan ook aan om er van te genieten, van de rust en de kalmte op reis; want... eens we terug naar België kwamen, zou het ons snel anders varen!
En gelijk hadden ze. Twee activiteiten op een dag lukt nog. Drie of vier dingen plannen op één dag is voor ons al druk druk!

Gelukkig zijn er onze vrienden
en onze familie, die we toch wel gemist hebben. En dus genieten we van een avondje op café met enkele vrienden, een gezellige picnic in Park Spoor Noord, een fout feestje bij iemand thuis, een gezellig etentje, met de familie een dagje naar zee, ...

Weekendje Antwerpen?
Toen we aan het reizen waren, hadden we soms zin in een weekendje Antwerpen:
Vrijdagavond naar huis en gezellig op café met vrienden. Zaterdag zouden we dan onze was doen en met wat familie afspreken om 's avonds eens stevig uit te gaan. Zondag zouden we dan uitgebreid (gaan) eten met de familie & vrienden om tegen de avond terug in Afrika te zijn.
Zo voelt het nu een beetje. Het besef dat ons Afrikaans avontuur écht voorbij is, is er niet. Nog helemaal niet.